Her ne kadar hepimizin bir gün toprakla buluşacağını bilsekte bu gerçekle yüzleşmek zor.
Faniyiz!
Allah 'tan geldik ve Allah,' a geri döneceğiz...
Bir hayalin içinde yuvarlanıp gidiyoruz.
Büyüyoruz, okuyoruz, evleniyoruz, çocuklarımızı oluyor, iş hayatı, sosyal hayatla mücadele, üzüntüler, sevinçler, kavgalar, gürültüler, ağlaşmalar, barrışmalar derken bize biçilen süreyi tamamlayıp göçüyoruz gerçek aleme...
İşte bu hayal dünyanın içinde boğuşurken önemli olan gerçek aleme giderken yanımızda götürdüklerimiz...
Bu para pul değil, eva raba değil hepimiz biliyoruz...
Kefenin cebi yok malum...
O yüzden ki giderken kalbimizin güzelliği ve imanımızın gücü eşlik ediyor bize...
Yaptığımız hayırlar, aldığımız güzel dualar yoldaşımız oluyor toprağın altında...
Ölümün yüzü soğuk ama tek gerçek bu... Kaybettiklerimiz kaç yaşında olursa olsun kabul etmek zor ama güzel olan yanı kayıplarımızın arkasından insanların ettiği dualar ve güzel anmaları...
Ben anneannemi kaybettim... Bu sebeple bir süre sizlerle birlikte olamadım... Kabul edemedim... Ağır geldi çünkü o benim pamuğumdu...
Öyle güzel veda ettiki bize, ders vere vere... Bizleri birbirimize kenetleyerek ayrıldı aramızdan...
Vasiyetleri hep birlik beraberlik, sevgi ve bağlılık üzerine oldu...
Bir kez daha anladım ki gerçekten bu yalan hayatın inde cebelleşirken asıl değerlerimizi unutuyoruz...
Çağa ayak uydurmaya çalışırken gerçeklerden uzaklaşıyoruz...
Tek gerçek var ki; ÖLÜM!
O yüzdendir ki bu gerçeği bilerek yaşayalım... Sevdiklerimizi kaybettiğinizde keşke dememek için çok daha sarılıp çok daha 'Seni Seviyorum' cümlesini kuralım...
Bu yalan hayat aslında çok kolay... Zorlaştırmayalım...
Sevgi, saygı, iyilik, güzel ahlaktan geçen bu serüveni bu ilkeler doğrultusunda yaşayalım...
Kayıplarımız giderken bunları bize hatırlatıyor...
Acımıza alışınca bu ilkeleri unutmayalım...
Tüm ölmüşlerimize rahmet diliyorum...
Kalın sağlıcakla...